داربَست یک سازه چوبی یا فلزی موقتی است که برای دسترسی به نقاط دشوار به هنگام ساخت یا تعمیر ساختمان‌ها و دیگر سازه‌ها بکار می‌رود.
داربست‌ها که از میله‌های فلزی و چوبی ساخته می‌شوند گاه به عنوان تکیه‌گاه برای بخشی از دیگر سازه‌ها هم استفاده می‌شوند.
ساخت داربست‌ها مهارت ویژه‌ای نیاز دارد زیرا در صورت فروریختن یک داربست خطر تلفات جانی بسیار زیاد است.
به طور کلی، تا هنگامی که کارگر بر روی زمین ایستاده است، توانایی انجام کار تا یک ارتفاع محدود را دارد. برای ایجاد قابلیت کار در ارتفاع، تجهیزات خاصی مورد نیاز است. حال هرچه این ارتفاع بیش تر باشد، بالتبع وسیله نیز بلندتر خواهد بود. گسترش روز افزون ساخت ساختمان های بلند، سبب شد که انسان تمایل یابد تا از وسیله ای سبک و راحت برای این منظور بهره برد. با این حال، نکته قابل توجه برای کار در ارتفاع مسائلی از قبیل ایمنی و سرعت کار است.
داربست‌ها از دو عضو اصلی تشکیل می‌شوند؛
۱.لوله داربست
در سطح جهان، استانداردهای متنوعی برای لوله داربست وجود دارد. و در ایران لوله داربست، لوله‌ای است با قطر خارجی ۴۸ میلی متر و ضخامتی برابر با ۱.۵ تا ۳ میلی‌متر.
این لوله از ورق نورد گرم (ورق سیاه) شش متری تولید می شود .
۲. بست داربست
بست‌های داربست، اشکال و انواع مختلفی دارند ولی در کل نقش همه آنها، اتصال لوله ها به هم و به تکیه گاه داربست است تا بتوان سازه داربست را به کاربردی‌ترین و سریع ترین شکل ممکن نصب و از هم باز کرد.
داربست‌ها استفاده گسترده‌ای در پروژه‌های عمرانی دارند. گاهی نقش سایه بان یا سازه نگهبان را دارند، گاهی برای اجرای نمای ساختمان‌ها، ساپورت لازم برای اکیپ اجرای نما را تامین می‌کنند، و یا در پروژه‌های عمرانی، نظیر ساخت پل‌ها یا خروجی‌های غیرهم‌سطح، نقش تکیه‌گاه قالب‌های بتن را بازی می کنند.
